تب خوانندگی به همه افراد جامعه سرایت کرده است. هر که را می بینی دارد یک آهنگ عاشقانه زمزمه می کند. تو کوچه و خیابون. تو ماشین و سوار موتور.سر کار. تو کلاس درس. توحموم و جدیداً توی دستشویی. می روند دستشویی از بوی عطر گل های بهاری، یاد باغ و گل و بوستان و چمن و بلبل و یار و دلدار می افتند و می زنند زیر آواز. مردکه کُلینگ سوار موتوره فریاد می زنه که : مال خودومی بِی تو ول ناکُنُم ... . یا سوسولهای سر کوچه نشین در خلوتگاه راز و نیاز عارفانه در حالیکه سر در گریبان عشق فرو برده اند نغمه جانگداز اندوه فراق و جدایی یار را سر می دهند که : "عشق من جز غم دلواپسی نیست/ آخه قلبم مثل قلب کسی نیست/ من پر از احساسم تو پر از احساسی/ وای اگر قلب مرا نشناسی". نی نی کو ما دوش، چه وودی الان.

مثل یک مرض واگیردار، ویروس "عشق خوانندگی" در هلر هم مثل هر جای دیگری پخش شده و همه را به خود مبتلا کرده است. جوانان عاشق پیشه اولین قربانیان این ویروس مهلک بودند. اما بزرگترها هم رفته رفته گرفتار شدند. به آنها هم سرایت کرد. همین گروه معروف مولود خوانی شهر مگر تا دو سه سال پیش به این سبک برنامه اجرا می کردند. اصلاً. ویروس نامرد افتاد به جانشان و آنها اینی شدند که الان می بینید. دوستداران آهنگ های شاد دیگه اندی و سندی و ... را ول کرده اند، رفته اند سراغ سلطان آهنگ های شاد مجلسی دی جِی ایسُف سِمال. ای تِرَگنُندی. کولاک ایکِردی عجیب. اگر توانستید یک دقیقه در مراسم عروسی هلر توی کنسرت های گروه تاریکی مقاومت کرده و نرقصید بیایید تا پاداشی گران بها به شما بدهم : بلیط نایاب کنسرت بزرگ گروه تاریکی در لاس وگاس. مولود هم اینقدر شاد، بابا دمتان گرم. یعنی کافیست تنها یک بند از ترجیع بند متنوع و بی تکرار و کاملاً جدید مولود آنها را بشنوید. بخای نخای سَرکَنگی خودش با پاهای خودش می آید. زور هم بزنی و هر چقدر هم که مقاومت کنی نمیشه که نمیشه. مگه دست خودته. ناسلامتی دی جی ایسفه. کم کسی که نیست. رقاص هم که نباشی، سابقه چِمَک هم که نداشته باشی بازم نا خودآگاه بلند می شوی می روی وسط و یَک کمری تکان می دهی که لیلا فروهر به عمرش انجام نداده. خود منِ گنوخ سرک، اولین بار که دوستان ناباب اغفالم کردند و رفتم توی کنسرت آنها ، هنوز شروع نشده رفته بودم وسط معرکه کارناوال رقاصان و با آن لینگ درازم چنان چمکی می کردم که تاریخ اسلام تا به حال به خود ندیده است. زده بودم تو خط بِرِک. باور کنید. فیلم هایش هم هست. البته قبلاً بود. الان دیگه نیست. غیر مجاز و غیر اخلاقی بود. مسئولای حکومتی جمعش کردند و سوزاندند. مردم مذهبی هلر با آهنگ و عود و چاک و چمک به شدت مخالفت کردند و این گروههای به اصطلاح مذهبی و مولودی خوانی سر برآوردند و حال روی هر چه محمد روهنده و مرشد میررستمی و کامران و هومن است را سفید کرده اند.